Onderpresteren is het schrikbeeld van alle ouders van hoogbegaafden. En terecht. Het is narigheid aan alle kanten, vaak pure misère: in de eerste plaats voor het kind zelf. En dan voor de ouders, die hun zoon of dochter zien worstelen met zichzelf en met school. Daarnaast leidt het maar al te vaak tot communicatieproblemen tussen ouders en school. Je zakt met zijn allen al gauw weg in een moeras van woede, conflicten, machteloosheid, angst en verdriet. Lees meer

Er zijn verschillende lijsten te vinden met kenmerken van hoogbegaafde kinderen. En hoewel lijstjes zeker niet zaligmakend zijn, kan het toch prettig zijn om ze te lezen.

Op Wikipedia staan de lijstjes van prof. dr. Franz Mönks en dr. Tessa Kieboom: Lees meer

Uitzonderlijk begaafde kinderen zijn kinderen die op een IQ-test 145+ scoren. Vanaf een score van 130 wordt een kind hoogbegaafd genoemd. Binnen de groep hoogbegaafden is verder geen differentiatie, dit is echter wel nodig. In het buitenland wordt er wel meer gedifferentieerd.

De onderwijsaanpassingen die uitzonderlijk begaafde kinderen nodig hebben verschillen duidelijk van de aanpassingen die kinderen met een IQ van 130-145 nodig hebben. De meeste materialen die nu in Nederland gebruikt worden zijn ontwikkeld voor kinderen die rond de 130 scoren. Uitdaging voor uitzonderlijk begaafde kinderen zal dus moeilijk te vinden zijn, zelfs in een plusklas of een Leonardoklas. Lees meer

Als ouder kun je soms voor complexe vragen komen te staan die te maken hebben met de ontwikkeling van je kind. Ouders hebben daar in hun ouderschap aparte antennes voor ontwikkeld, het zogenaamde onderbuikgevoel. Zij merken vaak als eerste dat er “iets” is met hun kind. Dat hun kind “anders” is dan de andere kinderen. Hun kind laat bijvoorbeeld thuis een heel andere kant van zichzelf zien dan op school. Hun kind lijkt veel sneller nieuwe dingen op te nemen dan andere kinderen, hun kind maakt zich om heel andere dingen druk dan andere kinderen. Vragen als: “Zou mijn kind een ontwikkelingsvoorsprong hebben? Komen daar de verschillen in gedrag tussen thuis en school vandaan? Is dat de reden waarom mijn kind zich op dit moment niet lekker voelt” borrelen op. Als ouder wil je graag antwoorden op al dit soort vragen en andere opvoedingsdilemma’s. Dan dient de volgende vraag zich aan: laten wij bij ons kind een intelligentieonderzoek doen?

Lees meer

Het IQ, wat is dat eigenlijk? Het Intelligentie Quotiënt oftewel kortweg IQ is de gangbare maatvoering om intelligentie aan te duiden. De scores komen tot stand door gestandaardiseerde IQ tests af te nemen.

Deze IQ tests zijn bedoeld om de algemene intelligentie te meten van mensen met gemiddelde capaciteiten. De normering en standaardisering is dus op deze groep gebaseerd. Bij kinderen, waar intelligentie nog sterk in ontwikkeling is, gebeurt dit meten in relatie tot de gemiddelde intelligentie van haar of zijn leeftijdsgroep.  Onderstaande Gauss curve laat zien hoe de verdeling is van de IQ scores. Lees meer

De term verbaal-performaal-kloof is ontstaan als een gevolg van de meetmethode die bij de WISC III gehanteerd wordt. Men meet er enerzijds het verbale IQ mee, en anderzijds het performale IQ. Het verbale IQ is een meting van alles wat betrekking heeft op woordenschat, taalgevoel, redeneringsvermogen, enz., Rekensommen worden in de vorm van (verbale) redactiesommen aangeboden, maar rekenen in het algemeen telt niet mee in de waarde van het Verbale IQ. Het performale IQ is een meting van hoe je praktisch omgaat met je kennis. Hoe los je bijvoorbeeld een praktisch probleem op. Motorische vaardigheden spelen hierbij een rol, maar evengoed een aantal inzichten, zoals bijvoorbeeld het ruimtelijk inzicht. Dit onderdeel is meer praktisch handelend dan kennis gerelateerd: figuren leggen, onvolledige tekeningen, blokpatronen, plaatjes in een logische volgorde leggen, etc. Op een non-verbale, handelende manier maak je zichtbaar wat je kunt.

Lees meer